Window
Forugh Farrokhzad
English translation by Sholeh Wolpé
A window for seeing.
A window for hearing.
A window like a well
That plunges to the heart of the earth
And opens to the vast unceasing love in blue.
A window lavishing the tiny hands of loneliness
with the night’s perfume from gentle stars.
A window through which one could invite
the sun for a visit to abandoned geraniums.
One window is enough for me.
I come from the land of dolls, from under
the shade of paper trees in a storybook grove;
from arid seasons of barren friendships and love
in the unpaved alleys of innocence;
from years when the pallid letters of the alphabet
grew up behind desks of tubercular schools;
from the precise moment children could write
“stone” on the board and the startled starlings took wing
from the ancient tree.
I come from among the roots of carnivorous plants,
and my head still swirls with the sound
of a butterfly’s terror - crucifiied with a pin to a book.
When my trust hung from the feeble rope of justice
and the whole city tore my lamps’ hearts to shreds,
when love’s innocent eyes were bound
with the dark kerchief of law, and blood gushed
from my dreams’ unglued temples,
when my life was no longer anything,
nothing at all except the tick tick of a clock on the wall,
I understood that I must, must, must
deliriously love.
One window is enough for me.
A window to a moment of comprehension, perception, silence.
The walnut sapling has grown tall enough
to tell its leaves the meaning of the wall.
Ask of the mirror the name of your liberator.
Is not the trembling earth beneath your feet
lonelier than you?
The prophets brought the epistles
of ruin to our age.
These explosions without end,
these poisonous clouds,
are they not the peal of holy scriptures?
O friend, O comrade, O blood brother,
when you reach the moon,
mark the day of the flowers’ massacre.
Dreams always fall from the heights of their own naiveté,
and perish.
It’s a four-leaf clover I’m smelling,
sprouted upon the grave of an archaic creed.
Was the woman buried in the shroud of longing
and chastity, my youth?
Will I ever again climb the stairs of wonder
to greet the good God who paces my roof?
I sense that time has passed,
I sense my share of “moments” is now a leaf of history;
I sense this desk is just an illusory mass between
my hair and this forlorn stranger’s hands.
Speak to me.
What does one who offers you a living body’s love
want in return but a nod to her sense of existence?
Speak to me.
From the sanctuary of my window
I am intimate with the sun.
The Wall
Forugh Farrokhzad
Translation by Sholeh Wolpé
In the cold flurry of moments
your silent barbaric eyes
erect a wall around me.
I flee from you through uncharted roads
to see the moon-misted fields,
wash my body in distant springs,
slip on light’s steep roads,
swell my skirt with lilies
in a warm summer morning’s colourful haze,
and hear roosters call from the farmer’s roof.
I flee from you into the pasture’s arms
to press my feet hard on its green
and drink cold dew from the grass.
I flee from you
to watch from high up on a boulder
lost in dark clouds, the distant sea’s
dizzy dance on an abandoned beach.
Like a wild dove at sunset
I will fold under wings the deserts,
the mountains, and the sky, listen
from among the bushes’ dry pleats
to the field birds’ elated songs.
I flee from you
so that far from you I can enter
my dreams’ city, break
the weighty gold lock
to my fantasies’ palace.
But the mute roar of your eyes
blurs all passages to my view
and in its cunning secret dark
erects a wall around me.
But I will flee,
flee from the spell of doubts,
seep out like a flower’s perfume in dreams,
set off to the banks of the sun,
slither on the night zephyr’s wavy locks.
While light’s flickering fingers
spread like a melody on the jocund sky,
I will soft-slither into the bed of a gilded cloud,
high over a world snug-asleep in ceaseless peace.
From there, uncaged and carefree,
I will gaze on where your shaman eyes
blur all passages to my view
and in their cunning secret dark
erect a wall around that world.
پنجره
یک پنجره برای دیدن
یک پنجره برای شنیدن
یک پنجره که مثل حلقهٔ چاهی
در انتهای خود به قلب زمین می‌رسد
و باز می‌شود بسوی وسعت این مهربانی مکرر آبی‌رنگ
یک پنجره که دست‌های کوچک تنهایی را
از بخشش شبانهٔ عطر ستاره‌های کریم
سرشار می‌کند.
و می‌شود از آنجا
خورشید را به غربت گل‌های شمعدانی مهمان کرد
یک پنجره برای من کافیست.
من از دیار عروسک‌ها می‌آیم
از زیر سایه‌های درختان کاغذی
در باغ یک کتاب مصور
از فصل‌های خشک تجربه‌های عقیم دوستی و عشق
در کوچه‌های خاکی معصومیت
از سال‌های رشد حروف پریده‌رنگ الفبا
در پشت میزهای مدرسهٔ مسلول
از لحظه‌ای که بچه‌ها توانستند
بر روی تخته حرف «سنگ» را بنویسند
و سارهای سراسیمه از درخت کهنسال پر زدند.
من از میان ریشه‌های گیاهان گوشتخوار می‌آیم
و مغز من هنوز
لبریز از صدای وحشت پروانه‌ایست که او را
در دفتری به سنجاقی
مصلوب کرده بودند.
وقتی که اعتماد من از ریسمان سست عدالت آویزان بود
و در تمام شهر
قلب چراغ‌های مرا تکه‌تکه می‌کردند.
وقتی که چشمهای کودکانهٔ عشق مرا
با دستمال تیرهٔ قانون می‌بستند
و از شقیقه‌های مضطرب آرزوی من
فواره‌های خون به بیرون می‌پاشید
وقتی که زندگی من دیگر
چیزی نبود، هیچ چیز بجز تیک‌تاک ساعت دیواری
دریافتم، باید، باید، باید
دیوانه‌وار دوست بدارم.
یک پنجره برای من کافیست
یک پنجره به لحظهٔ آگاهی و نگاه و سکوت
اکنون نهال گردو
آنقدر قد کشیده که دیوار را برای برگ‌های جوانش
معنی کند
از آینه بپرس
نام نجات‌دهنده‌ات را
آیا زمین که زیر پای تو می‌لرزد
تنهاتر از تو نیست؟
پیغمبران، رسالت ویرانی را
با خود به قرن ما آوردند
این انفجارهای پیاپی،
و ابرهای مسموم،
آیا طنین آیه‌های مقدس هستند؟
ای دوست، ای برادر، ای همخون
وقتی به ماه رسیدی
تاریخ قتل عام گل‌ها را بنویس.
همیشه خواب ها
از ارتفاع ساده‌لوحی خود پرت می‌شوند و می‌میرند
من شبدر چهارپری را می‌بویم
که روی گور مفاهیم کهنه روییده‌ست
آیا زنی که در کفن انتظار و عصمت خود خاک شد جوانی
من بود؟
آیا دوباره من از پله‌های کنجکاوی خود بالا خواهم‌رفت
تا به خدای خوب، که در پشت بام خانه قدم می‌زند سلام
بگویم؟
حس می‌کنم که وقت گذشته‌ست
حس می‌کنم که «لحظه» سهم من از برگ‌های تاریخ‌ست
حس می‌کنم که میز فاصلهٔ کاذبی‌ست در میان گیسوان
من و دست‌های این غریبهٔ غمگین
حرفی به من بزن
آیا کسی که مهربانی یک جسم زنده را به تو می‌بخشد
جز درک حس زنده‌بودن از تو چه می‌خواهد؟
حرفی به من بزن
من در پناه پنجره ام
با آفتاب رابطه دارم.
-فروغ فرخزاد
دیوار
در گذشت پر شتاب لحظه های سرد
چشمهای وحشی تو در سکوت خویش
گرد من دیوار میسازد
می گریزم از تو در بیراهه های راه
تا ببینم دشتها را در غبار ماه
تا بشویم تن به آب
چشمه های نور
در مه رنگین صبح گرم تابستان
پر کنم دامان ز سوسن های صحرایی
بشنوم بانگ خروسان را ز بام کلبه دهقان
می گریزم از تو تا در دامن صحرا
سخت بفشارم به روی سبزه ها پا را
یا بنوشم سرد علفها را
می گریزم از تو تا در ساحلی متروک
از فراز صخره های گمشده در
ابر تاریکی
بنگرم رقص دوار انگیز طوفانهای دریا را
در غروبی دور
چون کبوترهای وحشی زیر پر گیرم
دشتها را کوهها را آسمانها را
بشنوم از لابلای بوته های خشک
نغمه های شادی مرغان صحرا را
می گریزم از تو تا دور از تو بگشایم
راه شهر آرزو را
و درون شهر ...
درب سنگین طلایی قصر رویا را
لیک چشمان تو با فریاد خاموشش
راهها را در نگاهم تار میسازد
همچنان در ظلمت رازش
گرد من دیوار میسازد
عاقبت یکروز ...
میگریزم از فسون دیده تردید
می تروام همچو عطری از گل رنگین رویا ها
می خزم در موج گیسوی نسیم شب
می روم تا ساحل
خورشید
در جهانی خفته در آرامشی جاوید
نرم میلغزم درون بستر ابری طلایی رنگ
پنجه های نور میریزد بروی آسمان شاد
طرح بس آهنگ
من از آنجا سر خوش و آزاد
دیده می دوزم به دنیایی که چشم پر فسون تو
راههایش را به چشم تار میسازد
دیده میدوزم به دنیایی که چشم پر فسون
تو
همچنان در ظلمت رازش
گرد آن دیوار میسازد
Photos | David Cooper